Dit album komt uit op het Italiaanse Alfa Music en waarvoor ik al had gevreesd, alle teksten in het cd boekje zijn in het Italiaans, ik begrijp dat niet als je het album buiten Italië op de markt wil brengen, voeg er gewoon een Engelse tekst aan toe. Het is prima muziek daarom zal ik proberen een recensie te schrijven, maar het is de laatste keer.

Leider en componist Venanzio Venditti is hier te horen op tenorsaxofoon, Francesco Lento op trompet, Roberto Tarenzi op piano, Francesco Puglisi op contrabas en Marco Valeri op drums. Venanzio was verantwoordelijk voor 7 van de 10 composities op dit album, verder horen we “Ojos de rojo” van Cedar Walton, “A night in Tunesia” van Dizzy Gillespie en “Seven steps to heaven” van Victor Feldman en Miles Davis. Het album opent met “Ojos de rojo”, een swingende compositie van pianist Cedar Walton. Direct valt het krachtige geluid op van Venditti op zijn tenor en ook de souplesse in zijn spel, ook pianist Roberto krijgt hier veel ruimte en terecht.

Het overbekende “A night in Tunesia” had voor mij niet op dit album hoeven staan, leuk om mee te neuriën maar te bekend. Dan liever de ballad “Risonanza” van Venanzio, trompettist Francesco Lento blinkt hier uit met een loepzuivere solo, super. Het tempo wordt danig opgeschroefd in “Bardo Thodol” (Tibetaans dodenboek) met een steady ritmesectie en fraaie solo’s van Venanzio en Francesco, helaas wordt de muziek aan het eind weggedraaid, ik ben een fervent tegenstander van zo’n fade-out. Ook “Chick” is een aangename compositie waarin beide blazers weer uitstekend voor de dag komen. Venanzio rijgt de ene na de andere lick aan elkaar in een razend tempo, knap.

Het weemoedige “The last coffee” biedt weer genoeg ruimte aan eenieder om te excelleren inclusief Puglesi op zijn bas. “Bum” vliegt in een sneltreinvaart voorbij met spetterend trompetspel en een frenetieke ritmesectie, neo- bop in de beste zin van het woord. “Seven steps to heaven” van Miles krijgt hier een superieure uitvoering, afgesloten wordt met een reprise van “The last coffee” als bonustrack, een mooi einde van een geslaagd album.

Jan van Leersum.